Auberge de La Môle is een klassieker.
Hier gaat het over generaties: generaties uit dezelfde familie die de zaak uitbaten, én generaties bezoekers – van grootouders tot kleinkinderen – die hier terugkomen.
Deze keer stond La Môle niet op onze planning. Maar bij roadtrips bepaalt het weer de weg naar de volgende bestemming, dus noodgedwongen verruilden we de kustbaan naar Saint-Tropez voor de verrassend mooie D98. La Môle is altijd al een stopplaats geweest voor passanten, al komen bezoekers hier vooral voor lunch of diner.
Eigenlijk is er weinig veranderd sinds we hier vijfentwintig jaar geleden voor het eerst kwamen. En da’s maar goed ook. Ja, La Môle kan een opfrisbeurt gebruiken – maar eigenlijk willen we dat niet, want klassiekers laat je best met rust. Misschien wel eens een grondige schoonmaak in de keuken, want nu er toch geen chefs aan het werk waren, konden we het niet laten om onszelf nog eens binnen te murwen in de prachtige oude keuken. De groene faïences, de zware bruine frigodeuren, de koperen potten… Deze plek ademt geschiedenis.
Ook de binnenruimte die op koude dagen wordt gebruikt, heeft nog steeds dezelfde charme als voorheen.
Het vaste menu is al die tijd onveranderd gebleven. ’s Middags en ’s avonds komen de witte tafellakens (van die echte: effen en gestreken, met zichtbare vouw) op de terrastafels, verschijnen de potten met terrines en rillettes, en begint waar je eigenlijk voor komt: la grande bouffe. Dan kies je een voorgerecht, et comme pièce de résistance: Tournedos Rossini.
Auberge de La Môle is nog steeds gezellig. Alleen: smaak voor mooie terrasstoelen en vloeren was er vroeger niet, en nu ook nog niet – maar dat zal dan een genetisch werkpuntje zijn dat er in de familie zit.
