Na een bezoek van een tweetal uur hadden we toch nog de officiële website nodig om te achterhalen wat Villa Arson nu precies is.

Om te beginnen: École Nationale Supérieure d'Arts — dat werd ons inderdaad duidelijk toen we, toevallig op een jury-dag, her en der de open ateliers werden binnengezogen om vanop afstand de uiteenlopende disciplines die er werden gejureerd mee te volgen. Hier draait het niet om één kunstrichting: oogkleppen verboden, kruisbestuiving voorop.

Ondertussen werden we ook nog eens heen en weer getrokken door de kracht van de — terecht geklasseerde — architectuur. Een mix van brutalisme, modernisme en geometrische spelvormen. Een half-open gebouw waar beton, groen en piramidevormige dakramen je meenemen op een trip. Een labyrint, niet door zijn warrigheid, maar omdat architect Michel Marot dat zó bedoeld heeft. Een doolhof als ideologisch statement. Architectuur als een fysieke, mentale en zintuiglijke ervaring. Hier moet je dwalen, in de meest positieve zin van het woord. Geen dominante zone, geen duidelijke hoofdroute, maar één lange ontdekkingstocht.
Hier is ruimte voor toevalligheden ingebouwd. Dat moet ook in een school zoals deze. Dergelijke architectuur laat de professoren tussen de leerlingen staan. Anti-hiërarchisch. Een betere voedingsbodem voor de volgende generaties creativelingen en kunstenaars bestaat er vermoedelijk niet. Hadden we deze school ontdekt toen we zoekende waren tijdens onze studieperiode...Make us young again !

Ah ja, en dan toch nog wat wijsheid vanop de website van Villa Arson:
Villa Arson is ook een residentieplek voor kunstenaars én er worden ook tentoonstellingen georganiseerd.
Dat laatste is wat de meeste bezoekers moet lokken, maar het was niet dat wat ons deed smelten. Daarvoor was de ontdekkingstocht van het gebouw, én de totaalsfeer, te moeilijk om te overtreffen.